Ο καπιταλισμός με πρόσχημα την κρίση ή την ανάπτυξη κινείται προς την εκμετάλλευση και περίφραξη του χώρου με σκοπό αφ’ ενός την εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής του, και αφ’ ετέρου την αποδόμηση των οργανικών σχέσεων που μπορούν να προκύψουν στις τοπικές κοινότητες, μέσα στην καθημερινή τους ζωή. Η γνωστή τακτική λεηλασίας περιλαμβάνει την υποβάθμιση μιας αρχικής συνθήκης με σκοπό ακολούθως την “νομιμοποίηση” μιας κρατικής παρέμβασης που αργά ή γρήγορα θα αναδείξει την ιδιωτικοποίηση ως το μόνο τρόπο επίλυσης του προβλήματος. Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρά τα προσχήματα περί πράσινης ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο, βλέπουμε τα κινήματα ενάντια στην λεηλασία της φύσης να μεγαλώνουν και να συμπυκνώνουν με υλικούς όρους τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα ενός ολόκληρου συστήματος με αφορμή ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό έργο κάθε φορά. Για αυτό τον λόγο τα κινήματα αυτά καταστέλλονται βίαια.
Η περίπτωση του Πηλίου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω διαδικασίας. Ήδη από τη δεκαετία του ’90, για τις ανάγκες τις τρίτης βιομηχανικής ζώνης του Βόλου, η τοπική εξουσία στράφηκε στις πηγές του Πηλίου, αλλά συνάντησε την δυναμική αντίδραση των κατοίκων. Μετά από μερικά χρόνια φαινομενικής αδράνειας, το 2011, και μετά την ένταξη των χωριών του Πηλίου στο δήμο Βόλου με το σχέδιο Καλλικράτη, περνάνε πλέον οι πηγές στη δικαιοδοσία της ΔΕΥΑΜΒ (μέχρι τότε τις διαχειρίζονταν οι τοπικές κοινότητες). Η ΔΕΥΑΜΒ, σε πρώτη φάση, στρέφεται στην υποβάθμιση του νερού ώστε να μπορεί σε δεύτερο χρόνο να το μεταφέρει σε ιδιώτη αφού δεν θα είναι ικανή η ίδια να επισκευάσει και να διατηρήσει το δίκτυο και τις πηγές. Από τη μία το δίκτυο ύδρευσης του Βόλου μένει με μεγάλες διαρροές και το μεγαλύτερο μέρος του να αποτελείται από αμίαντο, βλαβερό για την υγεία υλικό. Ταυτόχρονα παραμελεί τις πηγές και με πρόσχημα ότι το νερό δεν είναι πόσιμο τοποθετεί χλωριωτές. Προκειμένου να διαφυλάξει ότι δεν θα υπάρξουν φθορές περιφράσσει και εγκαθιστά κάμερες στις πηγές. Σε δεύτερο χρόνο, προσπαθεί να βάλει χέρι και στην άρδευση, πάλι στο μοτίβο των περιφράξεων και του ελέγχου.
Οι κάτοικοι των χωριών και του Βόλου αντιστέκονται δημιουργώντας λαϊκές συνελεύσεις και δίκτυα επικοινωνίας, απομακρύνουν και καταστρέφουν χλωριωτές και αποφασίζουν την αυτοδιαχείριση της άρδευσης, στην περίπτωση του χωριού των Σταγιατών και της ύδρευσης. Η τοπική εξουσία με τη σειρά της εξαπολύει προς τους αγωνιστές ισχυρό κύμα καταστολής, απειλών και μηνύσεων.
Στις 13/03/2015 oι κάτοικοι Πηλίου και Βόλου στην προσπάθειά τους να μπλοκάρουν την ψήφιση του κανονισμού με βάση τον οποίο περνάει η άρδευση στην δικαιοδοσία της ΔΕΥΑΜΒ βρίσκονται αντιμέτωποι με 4 διμοιρίες ματ, ιδιωτικής αστυνομίας και μπράβων που έχει επιστρατεύσει η τοπική εξουσία για την περιφρούρηση του κτηρίου. Έπειτα από συμπλοκές συλλαμβάνεται και διώκεται ένας κάτοικος από τα χωριά του Πηλίου.
Η δίκη θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα (19/03) στις 9:00 στα δικαστήρια του Βόλου, αποτελώντας την πρώτη δίκη στον Ελλαδικό χώρο που σχετίζεται με την διεκδίκηση του νερού ως δημόσιο αγαθό.
Ως carex flacca περιπλανηθήκαμε στα χωριά του Πηλίου, φέραμε μια γεύση απ’ τον αγώνα των κατοίκων στην γειτονιά μας και πάλι πίσω.
Στεκόμαστε στο πλάι των ανθρώπων που δεν διεκδικούν τον ζωτικό τους χώρο με όρους τοπικισμού αλλά ωστόσο δεν τους ενδιαφέρει να ζήσουν αποκομμένοι από το τοπίο διασχίζοντας ή καταναλώνοντάς το.
Στεκόμαστε στο πλάι των ανθρώπων που μοιράζονται το πηγαίο νερό, μεταφέροντάς το στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως αφορμή συνάντησης με έγκλειστους πρόσφυγες.
Σε ανθρώπους που ανοίγουν τα μονοπάτια τους για μας και χτίζουν γέφυρες και μοιράζονται μαζί μας μια βραδινή προβολή στις πηγές του χωριού και συναντιόμαστε όχι ως επισκέπτες ή τουρίστες μα μέσα στον αγώνα για τη γη και την ελευθερία.
Αλληλεγγύη στους κατοίκους Πηλίου και Βόλου που διώκονται για την υπόθεση του νερού
Carex Flacca / Κατάληψη Σινιάλο
Leave a Reply