ακολουθώντας τις σειρήνες…

Χτες τη νύχτα η βροχή ήταν τόσο δυνατή όσο και κρύα κάθε φορά που έριχνα μια ματιά έξω μια νοτισμένη μελαγχολία σκέπαζε τα ασυνάρτητα τσιμεντένια κλουβιά όπου έφτανε το βλέμμα ένα ασήκωτο βάρος τη νύχτα όλη τη νύχτα κάθε λίγο και λιγάκι σειρήνες έσπαζαν τις βρόχινες μετατροπίες σειρήνες μπερδεύονταν με τον βαθύ ύπνο σειρήνες που δεν έμοιαζαν με το γκάρισμα των περιπολικών αλλά με την επίμονη επιτακτικότητα των πυροσβεστικών έφερναν στην μισοκοιμισμένη επιφάνεια της έγνοιας τα υπόγεια της πόλης τα υπόγεια του Αιγάλεω που μπορεί να πλημμύρισαν την εγκαταλειμμένη πόλη άντε πάλι με τους βουλωμένους υπόνομους με τους πνιγμένους δρόμους με την αφροντισιά αυτών που επιμένουν να ταυτίζουν το κοινοτικό μέλημα με την κρατική μονοκρατορία άντε πάλι οι αισθήσεις να ακολουθούν την κάθε σειρήνα πότε από τη μεριά του κηφισού στις γειτονιές του άη γιώργη πότε από τη μεριά του γηπέδου πότε πιο μακριά στον άη σπυρίδωνα πότε δημοκρατίας και ρώσσικα πότε ψηλά στου λιούμη πόσα υπόγεια πόση βροχή ακόμη ασταμάτητη ασταμάτητες σειρήνες οργώνουν τη νύχτα και το πρωί ενώ όλα στάζουν μαθαίνεις για τη 55χρονη στο άργος που πνίγηκε στο υπόγειο και περιμένεις κάτι από αιγάλεω μεριά τι σημασία έχει θα μου πεις από πού ακουγόταν η σειρήνα κάθε φορά και μετά η 13χρονη σέρβα που πέθανε από μαγκάλι στη σαλονίκη και λες ποια σαλονίκη και έρχονται αμέσως στο νου τα σκοτεινά διαμερίσματα τριγύρω με το τρεμάμενο φως των σπαρματσέτων που όλο πληθαίνουν σε 17 σπίτια τη μέρα η δεη κόβει το ρεύμα στο αιγάλεω τους τελευταίους μήνες λέει ο δήμος αργά και σταθερά απλώνεται το πέπλο της μιζέριας και τα δέντρα εδώ γύρω έχουν αποψιλωθεί ακούς τα αλυσοπρίονα οκτώβρη μήνα και πας να πεις ρε παιδιά οι καρυδιές δεν κλαδεύονται μόνο το νοέμβρη έτσι λίγο και αφήνεις να αποκεφαλίσουν τα δέντρα γιατί είναι όλοι φτωχοί και πώς να ζεσταθούν και τραβάς την κουρτίνα με λιγότερο πράσινο να συντροφεύει το μπαλκόνι ας είναι λες αλλά πού θα βρεθεί άλλη καρυδιά του χρόνου και πόσοι δεν καίνε ό,τι βρούν άμαθοι από μονοξείδιο του άνθρακος και πόσοι δεν έχουν πεθάνει και πόσοι θα πεθάνουν έτσι τοξινωμένοι από την ανημπόρια πληρώνοντας την αμάθεια της συλλογικής δύναμης και κάνεις μια βόλτα να μαζέψεις λίγο αέρα και βλέπεις τρικάκια της χρυσής αυγής μέσα σε ένα σοκάκι πεταμένα και ένα μηχανάκι που μόλις τα πέταξε παρκάρει λίγο παρακάτω ένας ξερακιανός 35άρης που παραμιλάει με χαμένο βλέμμα κλειδώνει το μηχανάκι και μπαίνει σε ένα.. υπόγειο «σκεπασμένο» από μια ελληνική σημαία με τα νερά να γλύφουν οριακά το πεζοδρόμιο και όλα γίνονται ένα κουβάρι κι από πού να αρχίσεις;