Ένα δραματικό γεγονός που γεννά τόση ομορφιά και γαλήνη…

Ο καρκίνος -πέρα από το προφανές- έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν είναι θετικό ή αρνητικό. Σε φυλακίζει. Σε πρώτο επίπεδο σε φυλακίζει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου για κάποιες μέρες. Σε φυλακίζει σε μία κατάσταση που δεν σου αρέσει, με πόνο, ναυτία, περιορισμούς από δραστηριότητες που θεωρούσες δεδομένες. Αυτή η μορφή φυλάκισης ωστόσο είναι -για μένα τουλάχιστον- αντιμετωπίσιμη πιο εύκολα από τη δεύτερη. Τη φυλάκιση στο παρόν.

Κουβαλώντας μια νόσο με αρκετές πιθανότητες να σε σκοτώσει εγκλωβίζεσαι στο παρόν. Ζεις το τώρα, τα σχέδιά σου δεν πάνε πέρα από μερικές μέρες ή ένα μήνα μακριά, δε βλέπεις το μέλλον σου μπροστά σου όπως παλιά. Από τη μία είναι όμορφο συναίσθημα γιατί δε σε αγχώνει πια η ζωή. Εκτιμάς περισσότερο ένα ήσυχο πρωινό που χαζεύεις τα σύννεφα και τα κίτρινα φύλλα από το παράθυρο ενώ γράφεις στο blog σου. Μέχρι τη στιγμή που η πραγματικότητα σε χτυπάει στο στομάχι και συνειδητοποιείς ότι η ηρεμία αυτή προέρχεται από το ενδεχόμενο του θανάτου.

http://docamiok.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html

Αυτά έγραψε ο 30χρονος Αποστόλης σχεδόν ένα χρόνο πριν. Χτες πέθανε. Ο Αποστόλης ζήτησε από τους followers του στο twitter όταν πεθάνει να προωθήσουν το μήνυμα #TolisLovedMaria# ως κατάθεση αγάπης και ύστατου σεβασμού στην κοπελιά του που τον στήριξε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Σήμερα, το μήνυμα αυτό έγινε “παγκόσμιο trend” αφού βρίσκεται στην κορυφή των σχετικών προωθήσεων μηνυμάτων. Δεν έχει σημασία στο προκείμενο μια αποτίμηση των social media αφού λειτούργησαν ως ζωτικό και “διαδραστικό” παράθυρο επικοινωνίας ενός ανθρώπου μέσα από το δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Αποστόλης καταθέτει τη δική του απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα: η λάμψη της αγάπης είναι εδώ! Από κει και πέρα υπάρχουν, προφανώς, κι άλλα πράγματα που ξεδιπλώνουν τη σημασία τους όπως αυτό που γραψε στον Αποστόλη κάποια στιγμή κάποιος follower: “και να φανταστείς ότι υπάρχουν καρκινοπαθείς που δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα παυσίπονα”…Εμείς δεν χρειάζεται να γράψουμε στο twitter για την αγάπη του Τόλη στην Μαρία. Το γράφουμε εδώ εν μέσω αναρτήσεων για την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και τη ρήξη με τα αφεντικά αυτού του κόσμου. Καθένας έχει τον τρόπο του.

Μια βαθιά υπόκλιση στη Μαρία και μια επιβεβαίωση: η λάμψη της αγάπης είναι εδώ!