Σαν σήμερα, 87 χρόνια πριν στις 21 Ιουλίου 1928 σε ηλικία μόλις 31 ετών αυτοκτονεί στη Πρέβεζα ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης….
Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής:
«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!), είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας» Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».
Κ.Γ.Κ. (Κώστας Γ. Καρυωτάκης).
Η ασυναρτησία του μεσοπολέμου δεν χώρεσε την ιδιότυπη ριζοσπαστικότητα του Κ.Καρυωτάκη. Η γενικευμένη ματαιοδοξία, η Μεγάλη Ιδέα, τα βραβεία και οι ακαδημίες, η ακατανίκητη παθολογία, ο ματαιωμένος έρωτας, βρήκαν την οριστική και τελεσίδικη τους συμπύκνωση σε μια εκπυρσοκρότηση. Ο απόηχος σέρνεται μέχρι και σήμερα από τις άκρες των σελίδων του ποιητή στην καπιταλιστική έρημο για να στοιχειώνει τα κυρίαρχα αυτονόητα….
Ξεναγοί του Μέλλοντος
Αυτοχειρία
(Ζωές Θανάτων)
Στο νυχτερινό αγιάζι
απλώνεται μυρουδιά ισχυρή
απ’ το καυτό λιβάνι
στου ετοιμοθάνατου το κατώφλι
σκοντάφτει από την ταραχή του ο θάνατος
και ραντίζει με το αίμα του
το κοφτερό του μαύρο δρεπάνι
κι ‘ναι κρυφό το δάκρυ
σαν συμπονά τον αυτόχειρα θάνατο
κυλούν απ’ των ματιών τις σκούρες άκρες
σε πρόσωπα κατάλευκα
ξεπλένουν κορμί ωχρό
απ’ το μύρο της αδιαφορίας
και απ’ το λάδι της εγωπάθειας
χαροκαμένες οι μάνες των παιδιών
που στο θάνατο σπρώχτηκαν
και απ´ των μανάδων τους το χάδι
στους επιμνημόσυνους κήπους
των διαλεχτών αναμνήσεων
οι μανάδες, οι αδελφοί, οι φίλοι, οι εραστές
ενσαρκώνουν με το κούφιο κλάμα τους
τον τελευταίο οδυρμό
που στέκει καλλωπισμένος, άσαρκος και θλιβερός
πάνω απ’ τα μουδιασμένα πτώματα
όλων των αυτόχειρων του κόσμου
το σώμα που το βιός και η περιουσία συντρίβουν
κορμάκι έχει παιδικό
τυλιγμένο στα χρήματα και στα σάβανα
η ζωή των ανθρώπων κείτεται νεκρή
δεν το βλέπετε;
κάτω από χιλιάδες δουλειές και σωρούς από εμπορεύματα
τραβώντας το δικό τους κουφάρι μπροστά
όλοι φροντίζουν με το βλέμμα να αποφεύγουν
τα μνήματα των αυτόχειρων του πολιτισμού
με τα οποία είναι σπαρμένη ολόκληρη η ζωή τους
σε όλες τις πένθιμες συναντήσεις που μαζεύονται
για να υποδυθούν χαρωποί τους εαυτούς τους
κρυμμένες κρατούν τις λεπίδες πίσω απ’ τα φαρδιά χαμόγελά τους
κι έτσι χαλαλίζουν όλες τις κουβέντες κι όλα τα φιλιά τους
μ’ αυτές και με κείνες τις καθημερινές συναντήσεις των ανθρώπων
οι αντάρες απ’ τους ανοιχτούς τάφους των αυτόχειρων
αναθαρρούν και πιότερο σκοτεινιάζουν
προετοιμαζόμενες ένα νέο θανατικό να καλωσορίσουν
στο νυχτερινό αγιάζι
απλώνεται ξανά και ξανά
μυρουδιά ισχυρή
απ’ το καυτό λιβάνι
Σ.Κ.