Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο της Αλίντας Δημητρίου θα προβάλουμε το ντοκιμαντέρ της: “Η ζωή στους βράχους”. Παραθέτουμε κείμενο της αντάρτισσας και σκηνοθέτιδας:
Πριν μερικά χρόνια στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας παίχτηκε ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός, στην «Επανάσταση των γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία.
Με εντυπωσίασε για δύο λόγους: Ο ένας, ο πιο σημαντικός, γιατί ήταν πολιτικό ντοκιμαντέρ και ο δεύτερος γιατί η παραγωγή του ήταν χαμηλού κόστους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο με έκανε να αναρωτηθώ: γιατί όχι και εμείς;
Η πολιτική περίοδος που με έτρωγε ήταν τα χρόνια 1940-1950. Μια περίοδος από την οποία είχα βιώματα αλλά και που διαμορφώθηκε η πολιτική μου οπτική. Και δεν άλλαξα ακριβώς, όπως δεν αλλάζεις – σε καμία περίπτωση – τον πρώτο σου έρωτα.
Ξεκίνησα χωρίς κανένα σχέδιο («σενάριο», όπως λένε) και μάλιστα με επώνυμους από εκείνη την εποχή. Στο δρόμο μπερδεύτηκα. Τι δουλειά έχω εγώ με επώνυμους;
Έτσι βρήκα τις Γυναίκες εκείνες που έφτιαξαν ιστορία. Όλες εκείνες που περπατάνε πλάι μας στις πλατείες, στην αγορά, στα μανάβικα και δεν έχουμε ιδέα για ότι έκαναν – και αυτό, γιατί ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα. Απλά ξόδεψαν τα νιάτα τους για την πατρίδα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν το μετάνιωσαν και είναι έτοιμες να ξανακάνουν το ίδιο.
Και ας έχουν ψυχικές διαταραχές, ας είναι μερικές κουφές, ας έχουν ακόμη μερικές στο σώμα τους βόλια, ας βγάζουν έρπη όταν κάνουν αναμνηστικές εκδρομές. Μια από αυτές μου είπε: «…..κοιμάμαι και ξυπνάω με το θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα» (υπάρχει καταγεγραμμένο στην κάμερα).
Οι Γυναίκες αυτές μίλησαν για ολόκληρη τη δεκαετία 1940-1950. Το υλικό που προέκυψε μας έδωσε δυο ταινίες: Τα «Πουλιά στο Βάλτο», που βραβεύθηκαν στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τη φετινή ταινία με τίτλο «η ζωή στους βράχους» η οποία επίσης συμμετείχε στο επίσημο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ.
Το μήνυμα της ταινίας είναι: Η ελπίδα στον άνθρωπο.
