Το τελευταίο 24ωρο μπορεί να θεωρηθεί ως ημέρα των «αποβολών». Είναι γνωστός τοις πάσι ο «έρωτας» της Εξουσίας με τους καλοκαιρινούς μήνες. Η ραστώνη των υπηκόων προσφέρεται για κάθε είδους κυριαρχική επιβολή. Έτσι χτες, οι δυνάμεις καταστολής προχώρησαν σε δύο «έκτακτες αστυνομικές επιχειρήσεις» που τις ονόμασαν επιχειρήσεις αποβολής ατόμων σύμφωνα με εισαγγελικές εντολές. Η μία χτες το πρωί, καθώς δεκάδες μπάτσοι, ένας εισαγγελέας και ένας σύμβουλος του ΝΑΤ εισέβαλαν στην κατάληψη Σκαραμαγκά (Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά). Η άλλη σήμερα τα χαράματα, με εκατοντάδες μπάτσους κάθε είδους να εισβάλλουν στην πλατεία Συντάγματος και να ισοπεδώνουν τις συλλογικές υποδομές και τις αυτοσχέδιες εγκαταστάσεις των ομάδων εργασίας της λαϊκής συνέλευσης της πλατείας.
Εκείνο που δεν μας ενδιαφέρει αν το κατανοεί η Εξουσία ή όχι είναι ότι: η αντίσταση και ο αγώνας για την ελευθερία αφορούν σχέσεις, κοινωνικές σχέσεις. Η υλικότητα, τα κτίρια, οι πλατείες, οι δρόμοι είναι τα σημαίνοντα. Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται στα σημαινόμενα. Στα περιεχόμενα. Αυτά είναι που παράγουν τις μορφές, χρησιμοποιούν τα κτίρια ως ορμητήρια, τις πλατείες ως χώρους συνελεύσεων, τους δρόμους και τα οδοφράγματα ως εφαλτήρια για την έφοδο στον ουρανό.
Τα σημαινόμενα της Εξουσίας από την άλλη, μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε στα σημαίνοντά της, στην συμπυκνωμένη υλικότητά της, στις φυλακές, τα στρατόπεδα, τα ψυχιατρεία, τα περίφρακτα σχολεία, τα εμπορικά κέντρα, τους αποστειρωμένους δημόσιους χώρους… Αυτές είναι οι «γοητευτικές» προτάσεις της Εξουσίας. Και, είτε χρησιμοποιεί προσχήματα είτε όχι, αγωνίζεται να κοινωνικοποιήσει τις προτάσεις της. Επιθυμεί να ομογενοποιήσει τα σημαίνοντα θεωρώντας έτσι ότι ομογενοποιεί και τα σημαινόμενα, ότι ξεθεμελιώντας την εναντιωματική υλικότητα ξεριζώνει την επιθυμία μας για την ελευθερία, το μίσος μας για την Εξουσία.
Το κτίριο της κατάληψης Σκαραμαγκά, μετά την βεβήλωση των ένστολων ακροδεξιών επανακαταλύφθηκε παραμένοντας σημαίνον ελευθερίας και αντίστασης. Η πλατεία Συντάγματος είναι ό,τι θα γίνει, προϋποθέτοντας και τα δικά μας σημαινόμενα…
ρε σύντροφοι καλά τα λέτε, αλλά για εμάς τους υπολοιπους που δε σκαμπάζουμε από σημειολογία και σημειωτική (όπως λέγεται τελοσπάντων) εξηγείστε αν μπορείτε με πιο απλά λόγια το νόημα πίσω από τις λέξεις. ακόμη και κάποια πρόχειρη βιβλιογραφική αναφορά θα ήταν ευπρόσδεκτη.
συντροφικά
“Το δύσκολο κείμενο είναι όπως και μια δύσκολη πράξη”.
Αν κάποιος βλέπει ότι το κείμενο θα μπορούσε να γραφτεί πιο “εύκολα” και δεν αναγνωρίζει στον γραφιά ότι το κάνει σκόπιμα, τότε πρέπει να αναγνωρίσει ότι το κείμενο αυτό ο γραφιάς δεν μπορεί να το γράψει αλλιώς από ό,τι έχει γραφτεί.
Όπως και να το κάνουμε το κείμενο είναι πιο σαφές (ακόμη και με τη βοήθεια βιβλιογραφίας) από ένα σχόλιο που μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους.
Ο γραφιάς θα ήθελε από τον “περαστικό” να βοηθήσει κι αυτός με τη σειρά του την επικοινωνία και να διατυπώσει ποιά είναι τα δύσκολα σημεία του κειμένου για να παραπέμψει σε σχετική βιβλιογραφία.
συντροφικά
Φυσικά αναγνωρίζω τη σκοπιμότητα να γράψετε το κείμενο όπως το γράψατε και το αναφαίρετο ”δικαίωμα” του καθενός να γράφει όπως ακριβώς γράφει.
Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω, ακόμη και μετά τη χρήση τους με παραδείγματα, τις έννοιες ”σημαίνοντα” και ”σημαινόμενα” και τις διαφορές τους στην ολότητά τους (και ψυλλιάζομαι πως και άλλοι αναγνώστες του κειμένου και αδαείς περί της σημειωτικής).
Κάθε σχετική βοήθεια ευπρόσδεκτη..
Συντροφικά
Μία λέξη σε ένα κείμενο είναι η έκφραση ενός “σημείου”. Μια κατάληψη, μια συνέλευση, ένα οδόφραγμα είναι σημεία που μέσα σε μια δεδομένη συγκυρία εκφράζονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Σημαίνουν δηλαδή κάτι. Αυτό το κάτι, ωστόσο, δεν είναι όλα τα περιεχόμενα που υπάρχουν στην έννοια κατάληψη, συνέλευση, οδόφραγμα.
Αν η Εξουσία δηλαδή καταστείλει την κατάληψη, την συνέλευση, το οδόφραγμα αφαιρεί μια έκφρασή όχι το σύνολο των περιεχομένων τους. Στο προκείμενο η έννοια της ελευθερίας είναι αυτή που θα πυροδοτήσει καινούργια σημεία, καινούργιες εκφράσεις, καινούργιες μορφές.
*Με δεδομένο ότι πρόκειται για κείμενο γίνονται και οι αναφορές στα γλωσσικά σημεία. Αυτό εξυπηρετεί και την απαραίτητη συμπύκνωση που κατά κάποιον τρόπο “επιβάλλει” ο χαρακτήρας ενός μπλογκ. Π.χ. είναι σύνηθες σε κάποια άλλη αναγκαστικά εκτεταμένη έκδοχή του κειμένου να εμφανίζεται ένας άλλος “περαστικός” σε στυλ: “καλά ρε σύντροφοι δεν μπορείτε να μην γράφετε “σεντόνια”… μας έχουν βγει τα μάτια”…
Από την άλλη, γιατί σε κάθε περίσταση να απαιτείται περιστολή στην έκφραση του γραφιά και να μην απαιτείται γνωστική διαστολή του αναγνώστη;
Ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις, κάτι τέτοιο είχα κατά νου.
Σε κάθε περίπτωση συμφωνώ, όπως είπα και παραπάνω, με το να γράφει αυτός που γράφει όπως γράφει είτε αυτό σημαίνει μακροσκελώς είτε με γλώσσα που κάποιοι να δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Για αυτούς που βαριούνται να διαβάσουν τα ”σεντόνια” μπορεί κανείς να ευχηθεί περαστικά.
Από την άλλη είναι στο χέρι του γραφιά να βοηθήσει, όπως και έκανε και τον ευχαριστώ, χωρίς να κάνει έκπτωση λόγου και τροποποιήσεις στην έκφρασή του, με το να δώσει επεξηγήσεις.