Οδός Κυπαρισσίας. Αιγάλεω. Γκραφίτι. Στον αντίποδα της ψευτοαισιοδοξίας και του εκνευριστικού καλλωπισμού που αποτυπώνουν τα καθεστωτικά εντεταλμένα γκραφίτι σε σχολεία και δημόσιους χώρους, διατυπώνεται εδώ ο επιθετικός ρεαλισμός μιας απονεκρωμένης κοινωνίας τη στιγμή που εγκαταλείπει τις προσδοκίες της. Και πού αλλού αν όχι σε μια γειτονιά στο Αιγάλεω θα μπορούσαν να πυροδοτηθούν όλα τα περιεχόμενα αυτής της εικόνας στο δρόμο για το ξεπέρασμα της θλιβερής πραγματικότητας; Ένα προάστιο καταδικασμένο από καταβολής του στο ρόλο της δεξαμενής προλετάριων, μέσα σε έναν καπιταλιστικό πολεοδομικό βόθρο όπου, μαζί με τον μολυσμένο αέρα, χύνονται ασταμάτητα μικροαστικά συνειδησιακά λήμματα προκειμένου να μην ανασάνει ποτέ οποιαδήποτε αυθεντική προοπτική ξεπεράσματος αυτού του κόσμου. Εδώ η λέξη αυθεντική θέλει να εξορίσει τους μεσσιανισμούς, εκείνες τις ιδεολογίες που τροφοδοτούν τις συνειδήσεις με θυσιαστική κουλτούρα, εγκαταλείποντας το παρόν σε μια διαρκή μάχη για “αλλαγή συσχετισμών” μέσα στην “ανώριμη” κοινωνία, στο όνομα ενός μέλλοντος “καλύτερου για τα παιδιά μας” ή “τα παιδιά των παιδιών μας” και πάει λέγοντας και λέγοντας και λέγοντας…
Εν τω μεταξύ η νεκρική ακαμψία εν ζωή έχει ονομαστεί “κανονικότητα”, λατρεύεται ως η ιδανική συνθήκη κοινωνικής συνύπαρξης, ως μια αδιαμφισβήτητη μορφή του κοινωνικού συμβολαίου, ως μια επιθυμητική μηχανή συμμόρφωσης που τρέφεται καθημερινά με το αίμα, το άλγος, την ταπείνωση, την ψυχική συμπίεση χιλιάδων “αποκλινόντων υποκειμένων”. Η “κανονικότητα” δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την επιτελεστική διαδικασία του κοινωνικού εκφασισμού. Είναι αυτό το αποσαρκωμένο χέρι στο γκραφίτι επί της Κυπαρισσίας.
Leave a Reply