Ραντεβού Μακιαβέλι και Γκέμπελς στην πρωτεύουσα

Η ιστορία με την ΕΡΤ και την καταστολή της «κατάληψης» των κεντρικών εγκαταστάσεων ήταν ζήτημα χρόνου να κλείσει έναν κύκλο. Η λέξη κατάληψη μπαίνει εκ των πραγμάτων σε εισαγωγικά γιατί οι εργαζόμενοι που διαχειρίζονταν το κτίριο δεν χρησιμοποίησαν ποτέ αυτή την λέξη για να χαρακτηρίσουν τον αγώνα τους. Οι θεσμικές τους αναφορές ήταν πάντα σε πρώτο πλάνο και με όπλο τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν αποδέχτηκαν ποτέ το εγχείρημά ως εκτός του νομικού πλαισίου. Αντιθέτως, κεντρικός τους ισχυρισμός ήταν ότι η κυβέρνηση ήταν αυτή που βρισκόταν εκτός νομιμότητας. Η σχετικότητα, ωστόσο, αυτών των όρων -και η εγγενής μονοπώληση της κυριαρχικής ερμηνείας γύρω από το τι είναι νόμιμο και τι όχι- έγινε για μια ακόμη φορά φανερή τα χαράματα της Πέμπτης 7  Νοέμβρη με την εισβολή της αστυνομίας στο κτίριο της Αγίας Παρασκευής.

Φυσικά, η επιλογή της συγκεκριμένης στιγμής από την ακροδεξιά διακυβέρνηση δεν ήταν τυχαία. Βρισκόμαστε στο προσκήνιο της επίσκεψης της Τρόϊκας για την εκταμίευση μιας ακόμη δόσης (μετά από μερικές ζαβολιές των «δανειστών» γύρω από τον διαπραγματευόμενο ερχομό τους) και μια επίδειξη πυγμής σε επίπεδο «δημόσιας τάξης» και «εφαρμογής των μνημονιακών όρων» δεν θα ήταν, ούτως ή άλλως, καθόλου κακή ιδέα. Επιπλέον, δίνεται μια on  line “μάχη” με την Τρόϊκα για συμψηφισμό της αποφασιστικότητας της ντόπιας διακυβέρνησης με την συμπερίληψη των 2000 απολυμένων της ΕΡΤ στην απαιτούμενη συνολική λίστα των υπό καρατόμηση δημοσίων υπάλληλων. Ας έχουμε στο νου μας ότι έτσι κι αλλιώς το κτίριο της Α. Παρασκευής προορίζεται για κομβικό επικοινωνιακό κέντρο εν όψει της ανάληψης της προεδρίας της Κομισιόν από το ελληνικό διευθυντήριο. Η αποφασιστικότητα από μεριάς του κράτους αντιστοιχήθηκε με μουδιασμένα (για πολλούς και διάφορους λόγους) εναντιωματικά αντανακλαστικά χωρίς, όμως, αυτά να μπορούν να υποτιμηθούν. Η παρουσία της «αντιπολίτευσης», με δεκάδες βουλευτές από κάθε κόμμα, έξω από το κτίριο και  «μέσα στο λαό», σκοπό δεν είχε να αποκρούσει την εισβολή αλλά να διαχειριστεί την εκτόνωση της κατάστασης και να εισπράξει την μέγιστη πολιτική υπεραξία. Αντί να οξυνθεί η όποια κινηματική αποφασιστικότητα, η «αντιπαράθεση» μεταφέρθηκε σχεδόν αμέσως, μέσα στο σαββατοκύριακο που ακολούθησε, στην θεατρική σκηνή της βουλής. Εκεί εκτονώθηκε με μια πρόταση μομφής από τον Σύριζα χωρίς κανένα απολύτως διακύβευμα σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης καταλήγοντας σε μια κακοπαιγμένη παράσταση με αξιομνημόνευτες ασκήσεις ύφους… μαγέρικου. Όπως και να το κάνουμε, έχει κι ο λαϊκισμός τις απολαυστικές του στιγμές.

Η πρόταση μομφής του Σύριζα, αυτή καθεαυτή, πέραν της αποτελεσματικής για μια ακόμη φορά απόπειρας πολιτικής σταθεροποίησης στόχευε επιπλέον και στην ποιοτικοποίηση της ψηφοθηρικής σχέσης με τα μεσαία στρώματα και την μεγάλη δεξαμενή των δημοσίων υπαλλήλων. Με αυτό το σκεπτικό οι κατά εκατοντάδες πρόσφατα απολυμένοι εργάτες και υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα δεν αξίζουν, φυσικά, μια πρόταση μομφής. Εκείνο που ενδιαφέρει την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση είναι μια σταθερή σχέση «αγάπης» με τους δημόσιους υπάλληλους όχι, απλώς, ως πυλώνες της εκλογικής της μεγέθυνσης αλλά ως πολυπληθείς φυσικούς πρεσβευτές για την αναβίωση της λαοφιλούς πάλαι ποτέ «προνοιακής πολιτικής». Με πολλούς σμπάρους πολλά τρυγόνια.

Ο «αντιφασιστικός» αστερισμός που μεσουράνησε κοινωνικά μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, αφού φώτισε ό,τι φώτισε στο πλαίσιο του μονοδιάστατου υπάρχοντος,  έσβησε λίγο βίαια στον απόηχο των θανάσιμων πυροβολισμών του Ν. Ηρακλείου. Σε μια περίοδο ωμής και επιθετικής ακροδεξιάς μετατόπισης της ελληνικής αστικής δημοκρατίας, οι κοινωνικές αντιστάσεις εκβιάζονται σε μια συμπύκνωση των νοημάτων τους στον «ένοπλο αντιφασισμό». Απομαζικοποιούνται οι όποιες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και οι αντιθεσμικοί θύλακοι βρίσκονται σε μια θέση ανασχετικής άμυνας μέσα σε ένα πλήθος επιταχυμένων αναδιευθετήσεων του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.

Στο τελευταίο μήνυμα του Μιχαλολιάκου δεν υπάρχει καμία αναφορά στους νεκρούς «συναγωνιστές», ευθυγραμμισμένο με την παραδοσιακή πολιτική γραμμή της ΧΑ για την άρνηση θυματοποίησης των «εθνικιστών». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια για το εκτός φυλακής επιτελείο της ΧΑ στο βαθμό που έπρεπε να αξιοποιηθούν οι θάνατοι των δύο φασιστών. Πόσω μάλλον όταν οι θάνατοι αυτοί αποτελούσαν ένα εξόφθαλμο διέξοδο για μια πολιτική και κοινωνική επανάκαμψη του “λαϊκού συνδέσμου”. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν ζυμώσεις στις γραμμές των φασιστών τις τελευταίες εβδομάδες και σίγουρα αυτές οι ζυμώσεις δεν εξαντλούνται στις παραπολιτικές δημοσιογραφικές «διαρροές» για τριβές μεταξύ κορυφαίων στελεχών. Το κύριο διακύβευμα είναι η συγκρότηση της «νέας πολιτικής»: είναι δεδομένη ήδη η φαινομενική αποδοχή των όρων της αστικής δημοκρατίας, οι ρητορικές ασκήσεις νομιμότητας, οι εκκλήσεις για εθνική ομοψυχία και… οι συριγμοί ψυχραιμίας. Είναι, επίσης, γεγονός ότι τα τάγματα εφόδου έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα στις εμπράγματες απειλές για άμεσες διώξεις και καταστολή από μεριάς της «πατριωτικής» διακυβέρνησης. Μπορεί οι κώδικες των ταγμάτων εφόδου να μην  έλειψαν από την κηδεία του Φουντούλη αλλά παρέμειναν στη σημειολογία των αυστηρά μυημένων. Οι σχετικές διεργασίες συνεχίζονται με βασικό διακύβευμα την διαχείριση της βίας, η οποία είναι και βασικό εργαλείο για την διάκριση του φασιστικού μορφώματος μέσα στον ακροδεξιό εθνικιστικό και ρατσιστικό εσμό.

Εν τω μεταξύ, η “θεωρία των άκρων” ενισχύεται διαρκώς με στοιχεία προσδιορίζοντας τους επόμενους στόχους της κρατικής καταστολής. Διόλου τυχαία, έχουν ξεκινήσει “διαρροές” στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο για εκθέσεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που μπορεί μεν να προκαλούν τον γέλωτα με την εκκωφαντική τους αστοχία, αποτελούν όμως, αδιαμφισβήτητη προγραφή των ανεπιθύμητων από την κυριαρχία επίμονων και αδιάλλακτων εστιών κοινωνικής αντίστασης μέσω μιας ατεκμηρίωτης σχέσης με διάφορες “ένοπλες οργανώσεις”. Στις εκθέσεις αυτές, βέβαια, η “ακροδεξιά τρομοκρατία” χρησιμοποιείται ως πρόσχημα αφού δε καλύπτει παρά μια μικρή παράγραφο εν μέσω δεκάδων άλλων που αφορούν την “αριστερή τρομοκρατία”.
Επιπλέον, με σημείο αναφοράς την επίθεση στους φασίστες στο Ν. Ηράκλειο, “διαρρέουν” στοιχεία σχετικά με τις εκτιμήσεις των διωκτικών αρχών όπου ως “δολοφόνοι” κατονομάζονται αναρχικοί σε λειτουργικές σχέσεις με… καταλήψεις. Ένας “ύποπτος” μάλιστα αναφέρεται και ως ταμίας σε κατάληψη… Από το βήμα της βουλής δε, ο υπουργός δημόσιας τάξης στην τοποθέτησή του στο πλαίσιο της τελευταίας πρότασης μομφής, δεν παραλείπει -εν μέσω άλλων- να διαφημίσει την κατασταλτική του “εμμονή” ενάντια στις καταλήψεις χρησιμοποιώντας ένα νέο εφεύρημα: τα μαθήματα αυτομόρφωσης, οι συλλογικές κουζίνες, οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά ένα πρόσχημα (!) για να επανδρωθούν οι αντιεξουσιαστικές ένοπλες ομάδες με νέα άτομα. Είναι πασιφανής ο σκοπός αυτού του “εμπλουτισμού” της ποιότητας ανομίας των καταλήψεων με νέα χαρακτηριστικά…

Δεν είναι όμως μόνο τα αναρχικά και αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα που μπαίνουν στο στόχαστρο της κατασταλτικής στρατηγικής με νέα δυναμική. Έχουμε την πεποίθηση ότι το διαρκές και επίμονο ξεχείλωμα του “αριστερού άκρου” στην εφαρμογή “της θεωρίας των άκρων”, έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει τον Σύριζα και το ΚΚΕ, αποσκοπεί στο να διευρύνει το βεληνεκές της πραγματικής στόχευσης που αφορά κάθε ακηδεμόνευτο πολιτικό και κοινωνικό εγχείρημα και να νομιμοποιήσει την καταστολή τους ως ελάχιστη και στοιχειώδη αναγκαιότητα για την διατήρηση της πάντα πολυπόθητης πολιτικής σταθερότητας. Με εξασφαλισμένη την ρητορική ομηρεία της καθεστωτικής αριστεράς στην καταδίκη της βίας και την διαρκή ευθυγράμμιση με τη νομιμότητα, όλα γίνονται πιο εύκολα.

Έτσι, εκτός από τις… Σκουριές που είναι μόνιμη επωδός στην αντικοινωνική ρητορεία της “πατριωτικής διακυβέρνησης” και που ήδη οι αντιστεκόμενοι της κοινότητας αγώνα αντιμετωπίζονται ως… εγκληματική οργάνωση εμπίπτοντας σε νομική αντιστοίχηση… με τους φασίστες, είναι και άλλα μικρότερου βεληνεκούς εγχειρήματα που στοχοποιούνται. Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι δυναμικές αντιστάσεις των χωριών του Πηλίου ενάντια στην απαλλοτρίωση των νερών τους που εκδηλώνονται εδώ και κάμποσους μήνες με τις διώξεις να τρέχουν εξαιρετικά απειλητικές.

Τί κάνουμε; Αποδομούμε την κυριαρχική προπαγάνδα και ακυρώνουμε τις πολιτικές και κοινωνικές διαμεσολαβήσεις. Καταργούμε τους πλαστούς διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου και ενεργοποιούμε τις δυναμικές των ταξικών και κοινωνικών  αντιθέσεων με σκοπό την ρηγμάτωση της κυριαρχικής θέσμισης. Ενισχύουμε τα απελευθερωτικά μας χαρακτηριστικά, δυναμώνουμε τις γραμμές των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων, δρομολογούμε σχέσεις έμπρακτης αλληλεγγύης με κάθε εστία κοινωνικών αντιστάσεων… και συνεχίζουμε.