Η κατάληψη του Παραρτήματος είναι κάτι πολύ-πολύ παραπάνω από μία κατάληψη της Πάτρας… με “αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά” (τα 3 «αντί-»). Είναι σημείο πολιτικής/κοινωνικής αναφοράς στην πόλη και κέντρο αγώνα που ξεπερνά, ευτυχώς ή δυστυχώς τον “α/α χώρο” κατά πολύ. Όσο και αν ο “χώρος” προσπαθούσε από το 2001 και μετά να κανονικοποιήσει το Παράρτημα, και να το μετατρέψει σε “α/α κατάληψη”, στην ουσία ποτέ δεν το κατάφερε… ο Δεκέμβρης του 2008 έδειξε τα όρια αυτής της αντίληψης (κι όχι μόνο στην Πάτρα). Η πραγματική οικειοποίηση του Παραρτήματος από τους χιλιάδες εξεγερμένους σάρωσε όλες τις ταυτότητες, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε άλλωστε η ίδια η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η αναπαραγωγή των ίδιων αντιλήψεων 5 χρόνια μετά, με αφορμή αυτήν τη φορά την καταστολή, αποδεικνύει την βαθειά αδυναμία κατανόησης του Δεκέμβρη, την ενσωμάτωση των αριστερών αφηγήσεων περί «ηγεμονιών» και την υπαναχώρησή μας στην επιστροφή των φαντασμάτων από το παρελθόν: το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τη Βάρκιζα. Και ο νοών, νοείτω!
Φίλε Πέτρο, αν ήσουν Πάτρα από τις αρχές του 2000 θα θυμάσαι πολύ καλά πως οι πρώτες προσπάθειες επανοικειοποίησης του παραρτήματος δεν ήταν καν από τον τότε α/α χώρο, αλλά από πολιτιστικές ομάδες όπως το τότε κινηματογραφικό τμήμα των ΠΟΦΠΠ (https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=50620), σε μια λογική χρήσης του χώρου και όχι κατάληψης. Θα θυμάσαι επίσης πως στις πρώτες κουβέντες συμμετείχαν και οι αριστεροί οι οποίοι έκτοτε ουσιαστικά αγνοούνται. Το Παράρτημα πάντα επέβαλλε τους όρους του στο κοινωνικοπολιτικό παιχνίδι της πόλης. Έτσι λοιπόν το Δεκέμβρη απετέλεσε και το εφαλτήριο των συγκρουσιακών γεγονότων φέρνοντας δίπλα-δίπλα «χώρο», περίχωρο, αριστερούς, αυτόνομους, φρικιά κιριλέδες κτλ κτλ. Ουσιαστικά δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο σε όσους κάθε φορά αγωνίζονται. Σήμερα τον χρησιμοποιεί περισσότερο ο α/α/α χώρος όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί η ίδια του η αγωνιστική καθημερινότητα, η συνεχής του παρέμβαση απαιτεί την καθημερινή του παρουσία στο χώρο. Φτάσαμε στο σημείο να αριθμούμε πάνω από δέκα ομάδες και γύρω στα 100 άτομα να συμμετέχουν στο Παράρτημα. Φοιτητικά σχήματα, σχολείο μεταναστών, ποδηλάτες, μαθητές, ομάδες χορού και πολεμικών τεχνών, καφενεία, φυσικά οι συναυλίες του πορτο πατρασο κτλ. Εγώ δεν ένιωσα ποτέ «ιδιόκτητης» του χώρου όπως ίσως συμβαίνει σε «κανονικές» καταλήψεις. Στο παράρτημα μπορούσε να μπει και μπήκε, ακόμα και κομματική νεολαία(ΟΕΝ) όταν κατάλαβε ότι «παίζει ψωμί». Στο παραρτημα έβγαλαν ολόκληρους χειμώνες οι μετανάστες της πόλης πριν το κράτος τους «σκουπίσει» και τους στείλει στα στρατόπεδα. Είμαι από αυτούς που συμμετείχαν ενεργά στο χώρο από την αρχή. Όταν ξεκινούσα είχα στο μυαλό μου να γίνει κάτι σαν το Γκινη της Αθήνας, με στοιχεία κοινωνικού κέντρου, σε μια λογική κινηματικής συνύπαρξης και πολυμορφίας όλων των ριζοσπαστικών κομματιών της πόλης. Δε ξέρω αν τελικά τα καταφέραμε, το σίγουρο είναι ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο όλα αυτά τα χρόνια και ελπίζω να το κάνει και στο μέλλον. Σε αυτό τον αγώνα οι σύντροφοι/ισσες στην Πάτρα σας χρειάζονται όλους κοντά τους.
Υ.Γ Ειλικρινά, μακριά από μένα οι ταυτότητες, οι μελιγαλάδες, οι ηγεμονίες κα τα συναφή. Αν κάτι σιχαίνομαι είναι ότι θυμίζει λενινισμό. Δυστυχώς ο «χώρος» οδεύει μέσα από λάθος συμπεράσματα να τον υιοθετήσει όλο και περισσότερο αγνοώντας πολλές από τις πολιτικές επιλογές που τον έφτασαν ως εδώ σήμερα. Ως προς αυτά οι σύντροφοι από τα Δυτικά έχουν καταθέσει την άποψη τους η οποία με βρίσκει 100% σύμφωνο.
Πάντα συντροφικά, σας περιμένουμε να συνδράμετε όλοι ώστε τουλάχιστον το Παράρτημα να μη πέσει οριστικά στα χέρια του εχθρού.
Γράφοντας για την πορεία της 12 Γενάρη 2013 σημειώναμε:
“Φυσικά, οι χιλιάδες αυτοί διαδηλωτές δεν συνιστούν έναν συμπαγή και συγκροτημένο χώρο με κοινές διαδικασίες ικανό να παράξει αποφάσεις και σχεδιασμούς. Μπορεί ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος να είναι αυτός που αποτέλεσε τον οργανωτικό πυρήνα του γεγονότος αλλά οι χιλιάδες άνθρωποι που συνέπραξαν στον δρόμο (αν εξαιρέσουμε τις λίγες παρούσες πολιτικές οργανώσεις των αριστερών που παλινδρομούν ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια μιας διεσταλμένης συντροφικότητας και την ιδιοτέλεια ενός ιδεολογικού εισοδισμού) αποτελούνται από αποφασισμένα άτομα, αποφασισμένες παρέες, αποφασισμένες ομάδες δημιουργώντας στο σύνολό τους μια δυναμική πολιτική μεταβλητή για την εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων.
Οι κατειλημμένοι μας χώροι μπορούν να δυναμώσουν τα περιεχόμενα και τις μορφές του αγώνα για-να-πάρουμε-τη-ζωή-μας-στα-δικά-μας- χέρια όποια και να είναι η απόφαση των κρατικών και παρακρατικών συμμοριών για τη συνέχεια. Χωρίς να υποστείλουμε τα πολιτικά μας χαρακτηριστικά είναι αναγκαίο να διαστείλουμε τη δεκτικότητα μας προς τις ριζοσπαστικές προτάσεις από τους αποφασισμένους για ρήξη και πολιτικά «αγεωγράφητους» διαδηλωτές του Σαββάτου. Αυτή είναι η ουσία της ριζοσπαστικής αυτοοργάνωσης που πραγματώνεται διαρκώς πλουτίζοντας όχι μόνο τον αντιθεσμικό αγώνα αλλά και το μεγάλο «στοίχημα» της αυτοθέσμισης.”
Και επεξηγώντας σε σχόλιο που ακολούθησε:
“Έτσι ονομάστηκαν στο κείμενο όσοι δεν αναγνωρίζουν με σαφήνεια την ταυτότητά τους στην πολιτική γεωγραφία των ημερών μας. Πολλούς «αγεωγράφητους» ανθρώπους συναντήσαμε και τον Δεκέμβρη του 08 στους δρόμους και αναγνωρίσαμε τους κοινούς εαυτούς μας κάτω από την «ομπρέλλα» των εξεγερμένων”… …”Για να τελειώνουμε με τον όρο «αγεωγράφητος». Όπως είδαμε και στην εξέγερση του 2008 οι συνελεύσεις μας σε διάφορες εξεγερσιακές εστίες πλαισιώθηκαν από πολλούς ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονταν αναρχικοί και για την ακρίβεια δεν επιθυμούσαν την οποιαδήποτε αυτοπροσδιοριστική ταυτότητα πέραν αυτής του «εξεγερμένου». Φουκωικές προσλήψεις του πολιτικού χωρίς πολιτική προγραμματική, (μετα)αυτονομία με ενίσχυση του αντιεξουσιαστικού πυλώνα και άμβλυνση του μαρξιστικού πολιτικού προτάγματος, βιωματικοί εξεγερτιστές, υπερασπσιστές των μεταμοντέρνων ρευστών ταυτοτήτων και πολλές άλλες «υποκειμενικότητες» που, προφανώς, θα ήταν προσβλητικό να υπαχθούν στο «ύποπτο» κυριαρχικό δίπολο διαχείρισης των πολιτικών ταυτοτήτων «ενταγμένος» και «ανένταχτος». Στο κείμενο δεν κάνουμε ασκήσεις ποσοτικών συσχετισμών ούτε και στεκόμαστε στη σημασία της «σαφούς» πολιτικής ταυτότητας αλλά στην διερεύνηση μιας αυθεντικής και γόνιμης σχέσης με αμοιβαίο γνώμονα την αποφασιστική παρουσία στο δρόμο.”…
Σύντροφοι/ισσες,
Η κατάληψη του Παραρτήματος είναι κάτι πολύ-πολύ παραπάνω από μία κατάληψη της Πάτρας… με “αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά” (τα 3 «αντί-»). Είναι σημείο πολιτικής/κοινωνικής αναφοράς στην πόλη και κέντρο αγώνα που ξεπερνά, ευτυχώς ή δυστυχώς τον “α/α χώρο” κατά πολύ. Όσο και αν ο “χώρος” προσπαθούσε από το 2001 και μετά να κανονικοποιήσει το Παράρτημα, και να το μετατρέψει σε “α/α κατάληψη”, στην ουσία ποτέ δεν το κατάφερε… ο Δεκέμβρης του 2008 έδειξε τα όρια αυτής της αντίληψης (κι όχι μόνο στην Πάτρα). Η πραγματική οικειοποίηση του Παραρτήματος από τους χιλιάδες εξεγερμένους σάρωσε όλες τις ταυτότητες, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε άλλωστε η ίδια η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η αναπαραγωγή των ίδιων αντιλήψεων 5 χρόνια μετά, με αφορμή αυτήν τη φορά την καταστολή, αποδεικνύει την βαθειά αδυναμία κατανόησης του Δεκέμβρη, την ενσωμάτωση των αριστερών αφηγήσεων περί «ηγεμονιών» και την υπαναχώρησή μας στην επιστροφή των φαντασμάτων από το παρελθόν: το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τη Βάρκιζα. Και ο νοών, νοείτω!
Συντροφικά πάντα,
μινάρας
Φίλε Πέτρο,
αν ήσουν Πάτρα από τις αρχές του 2000 θα θυμάσαι πολύ καλά πως οι πρώτες προσπάθειες επανοικειοποίησης του παραρτήματος δεν ήταν καν από τον τότε α/α χώρο, αλλά από πολιτιστικές ομάδες όπως το τότε κινηματογραφικό τμήμα των ΠΟΦΠΠ (https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=50620), σε μια λογική χρήσης του χώρου και όχι κατάληψης. Θα θυμάσαι επίσης πως στις πρώτες κουβέντες συμμετείχαν και οι αριστεροί οι οποίοι έκτοτε ουσιαστικά αγνοούνται. Το Παράρτημα πάντα επέβαλλε τους όρους του στο κοινωνικοπολιτικό παιχνίδι της πόλης. Έτσι λοιπόν το Δεκέμβρη απετέλεσε και το εφαλτήριο των συγκρουσιακών γεγονότων φέρνοντας δίπλα-δίπλα «χώρο», περίχωρο, αριστερούς, αυτόνομους, φρικιά κιριλέδες κτλ κτλ. Ουσιαστικά δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο σε όσους κάθε φορά αγωνίζονται. Σήμερα τον χρησιμοποιεί περισσότερο ο α/α/α χώρος όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί η ίδια του η αγωνιστική καθημερινότητα, η συνεχής του παρέμβαση απαιτεί την καθημερινή του παρουσία στο χώρο. Φτάσαμε στο σημείο να αριθμούμε πάνω από δέκα ομάδες και γύρω στα 100 άτομα να συμμετέχουν στο Παράρτημα. Φοιτητικά σχήματα, σχολείο μεταναστών, ποδηλάτες, μαθητές, ομάδες χορού και πολεμικών τεχνών, καφενεία, φυσικά οι συναυλίες του πορτο πατρασο κτλ. Εγώ δεν ένιωσα ποτέ «ιδιόκτητης» του χώρου όπως ίσως συμβαίνει σε «κανονικές» καταλήψεις. Στο παράρτημα μπορούσε να μπει και μπήκε, ακόμα και κομματική νεολαία(ΟΕΝ) όταν κατάλαβε ότι «παίζει ψωμί». Στο παραρτημα έβγαλαν ολόκληρους χειμώνες οι μετανάστες της πόλης πριν το κράτος τους «σκουπίσει» και τους στείλει στα στρατόπεδα. Είμαι από αυτούς που συμμετείχαν ενεργά στο χώρο από την αρχή. Όταν ξεκινούσα είχα στο μυαλό μου να γίνει κάτι σαν το Γκινη της Αθήνας, με στοιχεία κοινωνικού κέντρου, σε μια λογική κινηματικής συνύπαρξης και πολυμορφίας όλων των ριζοσπαστικών κομματιών της πόλης. Δε ξέρω αν τελικά τα καταφέραμε, το σίγουρο είναι ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο όλα αυτά τα χρόνια και ελπίζω να το κάνει και στο μέλλον. Σε αυτό τον αγώνα οι σύντροφοι/ισσες στην Πάτρα σας χρειάζονται όλους κοντά τους.
Υ.Γ Ειλικρινά, μακριά από μένα οι ταυτότητες, οι μελιγαλάδες, οι ηγεμονίες κα τα συναφή. Αν κάτι σιχαίνομαι είναι ότι θυμίζει λενινισμό. Δυστυχώς ο «χώρος» οδεύει μέσα από λάθος συμπεράσματα να τον υιοθετήσει όλο και περισσότερο αγνοώντας πολλές από τις πολιτικές επιλογές που τον έφτασαν ως εδώ σήμερα. Ως προς αυτά οι σύντροφοι από τα Δυτικά έχουν καταθέσει την άποψη τους η οποία με βρίσκει 100% σύμφωνο.
Πάντα συντροφικά, σας περιμένουμε να συνδράμετε όλοι ώστε τουλάχιστον το Παράρτημα να μη πέσει οριστικά στα χέρια του εχθρού.
Γράφοντας για την πορεία της 12 Γενάρη 2013 σημειώναμε:
“Φυσικά, οι χιλιάδες αυτοί διαδηλωτές δεν συνιστούν έναν συμπαγή και συγκροτημένο χώρο με κοινές διαδικασίες ικανό να παράξει αποφάσεις και σχεδιασμούς. Μπορεί ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος να είναι αυτός που αποτέλεσε τον οργανωτικό πυρήνα του γεγονότος αλλά οι χιλιάδες άνθρωποι που συνέπραξαν στον δρόμο (αν εξαιρέσουμε τις λίγες παρούσες πολιτικές οργανώσεις των αριστερών που παλινδρομούν ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια μιας διεσταλμένης συντροφικότητας και την ιδιοτέλεια ενός ιδεολογικού εισοδισμού) αποτελούνται από αποφασισμένα άτομα, αποφασισμένες παρέες, αποφασισμένες ομάδες δημιουργώντας στο σύνολό τους μια δυναμική πολιτική μεταβλητή για την εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων.
Οι κατειλημμένοι μας χώροι μπορούν να δυναμώσουν τα περιεχόμενα και τις μορφές του αγώνα για-να-πάρουμε-τη-ζωή-μας-στα-δικά-μας- χέρια όποια και να είναι η απόφαση των κρατικών και παρακρατικών συμμοριών για τη συνέχεια. Χωρίς να υποστείλουμε τα πολιτικά μας χαρακτηριστικά είναι αναγκαίο να διαστείλουμε τη δεκτικότητα μας προς τις ριζοσπαστικές προτάσεις από τους αποφασισμένους για ρήξη και πολιτικά «αγεωγράφητους» διαδηλωτές του Σαββάτου. Αυτή είναι η ουσία της ριζοσπαστικής αυτοοργάνωσης που πραγματώνεται διαρκώς πλουτίζοντας όχι μόνο τον αντιθεσμικό αγώνα αλλά και το μεγάλο «στοίχημα» της αυτοθέσμισης.”
Και επεξηγώντας σε σχόλιο που ακολούθησε:
“Έτσι ονομάστηκαν στο κείμενο όσοι δεν αναγνωρίζουν με σαφήνεια την ταυτότητά τους στην πολιτική γεωγραφία των ημερών μας. Πολλούς «αγεωγράφητους» ανθρώπους συναντήσαμε και τον Δεκέμβρη του 08 στους δρόμους και αναγνωρίσαμε τους κοινούς εαυτούς μας κάτω από την «ομπρέλλα» των εξεγερμένων”…
…”Για να τελειώνουμε με τον όρο «αγεωγράφητος». Όπως είδαμε και στην εξέγερση του 2008 οι συνελεύσεις μας σε διάφορες εξεγερσιακές εστίες πλαισιώθηκαν από πολλούς ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονταν αναρχικοί και για την ακρίβεια δεν επιθυμούσαν την οποιαδήποτε αυτοπροσδιοριστική ταυτότητα πέραν αυτής του «εξεγερμένου». Φουκωικές προσλήψεις του πολιτικού χωρίς πολιτική προγραμματική, (μετα)αυτονομία με ενίσχυση του αντιεξουσιαστικού πυλώνα και άμβλυνση του μαρξιστικού πολιτικού προτάγματος, βιωματικοί εξεγερτιστές, υπερασπσιστές των μεταμοντέρνων ρευστών ταυτοτήτων και πολλές άλλες «υποκειμενικότητες» που, προφανώς, θα ήταν προσβλητικό να υπαχθούν στο «ύποπτο» κυριαρχικό δίπολο διαχείρισης των πολιτικών ταυτοτήτων «ενταγμένος» και «ανένταχτος». Στο κείμενο δεν κάνουμε ασκήσεις ποσοτικών συσχετισμών ούτε και στεκόμαστε στη σημασία της «σαφούς» πολιτικής ταυτότητας αλλά στην διερεύνηση μιας αυθεντικής και γόνιμης σχέσης με αμοιβαίο γνώμονα την αποφασιστική παρουσία στο δρόμο.”…