7 θέσεις για τις εκλογές

1
Οι Εκλογές συνεχίζουν να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο γίνεται κοινωνικά κατανοητή η πολιτική κεφαλαιοποίηση των κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών. Δεν είναι τυχαία και αυτή τη φορά η αναστολή κάθε είδους «λαϊκής κινητοποίησης» από την στιγμή που προκηρύχθηκαν οι εκλογές. Επίσης, η αναστολή αυτή, δεν είναι τυχαίο ότι τηρήθηκε και από την συντριπτική πλειονότητα των απεχόντων από τις εκλογές. Το ίδιο, είναι πασιφανές ότι θα συμβεί και για τους επόμενους μήνες και για όσο θα διαρκέσει η ομηρία του κοινωνικού φαντασιακού στις αυταπάτες  της εκλογικής διαδικασίας. Έχουμε λοιπόν, ήδη, μια καταρχήν νίκη της (αντιπροσωπευτικής) δημοκρατίας.

2
Όσο κι αν τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα σε μια περίοδο συστημικής κρίσης πολλαπλασιάζονται αλγοριθμικά, το κυριαρχικό διακύβευμα στον αστερισμό των εκλογών δεν θα μπορούσε παρά να είναι η λεγόμενη «ακυβερνησία». Η εξαθλίωση που έχει παραχθεί από την ανελέητη καπιταλιστική επίθεση πρέπει να μένει πάντα ένα ελεγχόμενο μέγεθος από μια πολιτική διαχείριση σε καθεστώς πολιτικής σταθερότητας. Σύμφωνα με την κυριαρχική προπαγάνδα δεν υπάρχει περίπτωση να επιτραπεί οποιαδήποτε άλλη λύση διαχείρισης των προβλημάτων έξω από τις κυριαρχικές δομές. Στο βωμό της κοινωνικής νομιμοποίησης της Εξουσίας και για την αποτροπή των ανεξάρτητων μεταβλητών που θα απελευθερωθούν σε ενδεχόμενο καθεστώτος παρατεταμένης «ακυβερνησίας», είναι ιστορικά προφανές ότι οι κυρίαρχοι μπορούν να διαπραγματευτούν κάθε επιμέρους οικονομική σταθερά, είτε αυτή λέγεται «μνημόνιο» είτε λέγεται «σύμφωνο σταθερότητας». Αφού, βέβαια, έχουν πρώτα εξασφαλίσει την κοινωνική διατήρηση των παραδοσιακών αστικών συνεκτικών αξιών. Ο εχθρός ήταν και παραμένει πάντα η εξέγερση, η ανατροπή, η επανάσταση.

3
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει αντιληπτή η ανάδειξη του Συ.ρι.ζα. ως του «μεγάλου νικητή» των εκλογών. Όπως πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή η αυτονόητη κοινωνική πρόσληψη των εκλογών ως το «ιδεολογικό μονοπώλιο» για την πολιτική συγκρότηση της κοινωνίας, έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή και η αυτονόητη κοινωνική προβολή δύο αιώνων πελατειακών σχέσεων και στις συγκεκριμένες εκλογές. Δεν είναι δυνατόν, εξάλλου, μέσα σε δύο χρόνια να εγχαραχθεί στην κοινωνική συνείδηση το ξεπέρασμα της ταύτισης εκλογικής διαδικασίας και πελατειακών σχέσεων. Και είναι πολύ λογικό, εν μέσω συστημικής κρίσης και απίσχνασης των πελατειακών προνομίων, να θεωρείται πελατειακό πρόκριμα η απλή διατήρηση υπαρχόντων προνομίων. Με δεδομένο λοιπόν το επιχειρούμενο ξήλωμα των μεσαίων και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και την προλεταριοποίησή τους, όπως απαιτεί το «μνημόνιο» και ο δικομματικός του πολιτικός διαχειριστής, ήταν δεδομένη και μια συγκεκριμένη κοινωνική αντίδραση. Έτσι, μεγάλα κομμάτια του Πα.σοκ. που προέρχονται από τις συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, ψηφίζοντας Συ.ρι.ζα. επιχειρούν μια μαζική και υπολογίσιμη υπεράσπιση των «κεκτημένων» τους χωρίς να ρισκάρουν καμία ουσιαστική ιδεολογική μετατόπιση μια και κινούνται και πάλι μέσα στο σαφές πλαίσιο μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης.  Και μάλιστα χωρίς να διασαλεύουν καμία οικονομική σταθερά από την ταξική φύση της φιλευρωπαϊκής πολιτικής. Η «μεγάλη νίκη» του Σύ.ρι.ζα. δεν αποτελεί προβολή καμίας ουσιαστικά προοδευτικοποίησης της κοινωνίας κι αυτό είναι απολύτως αισθητό. Για παράδειγμα, δεν είναι μόνο ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων που δηλώνει αποδοχή μιας κυβέρνησης υπό τον Σύ.ρι.ζα. (λύση πολιτικής σταθερότητας και συστημικής ισορροπίας) αλλά, αντίστοιχα, και η υποστολή από μεριάς του Σύ.ρι.ζα. κάθε αναφοράς στην υπόθεση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στα προαπαιτούμενα για την συγκρότηση κυβερνητικού μετώπου (χαϊδεύοντας την υπολογίσιμη εκλογική “μάζα” των αντιδραστικών μικροαστικών στρωμάτων)

4
Αν αθροιστούν τα ποσοστά του Σαμαρά, του Καμμένου και της Ντόρας έχουμε το ποσοστό της ΝΔ του 2009. Από κει και πέρα αθροίζοντας τα ποσοστά της Χ.Α., του Λα.ο.ς και διάφορων άλλων «θεματοφυλάκων» ενός πολυποίκιλου πατριωτισμού, διαπιστώνουμε την σαφέστατη συντηρητική στροφή της κοινωνίας δεμένης στο άρμα μιας ελαύνουσας ακροδεξιάς. Έχουμε λοιπόν την διασφάλιση μιας μεγάλης κοινωνικής αποδοχής των πιο σκληροπυρηνικών βασικών αστικών αξιών συνοχής από μεριάς του Συστήματος. Η κοινωνική «διαμαρτυρία» -με την περίτεχνη αρωγή των ΜΜΕ αλλά και της ρατσιστικής προπαγάνδας, σε βαθμό εμμονής, της επίσημης πολιτικής διαχείρισης τους τελευταίους μήνες- αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα στο «αιώνιο παρελθόν» των παραδοσιακών εθνοκρατικών αξιών κι αυτές, από τη μεριά τους, εξασφαλίζουν στο Σύστημα όχι μόνο την διατήρηση αλλά και την ενίσχυση των ιδεολογικών του πυλώνων.

5
Αν παραμερίσουμε τα επιφαινόμενα των ψευτοϊδεολογικών συγκρούσεων μεταξύ των επίδοξων  πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας δεν υπάρχει καμία επί της ουσίας  διασάλευση  των πολιτικών δομών. Κανένα ΧΑΟΣ δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα  του φερέλπιδος “νεο”πολιτευτικού καθεστώτος. Όλες οι λύσεις έχουν χωνευτεί από το ιδεολογικό σούπερ μάρκετ του καπιταλιστικού Υπάρχοντος και η κυριαρχία κερδίζει έδαφος σε σχέση με τις επικίνδυνες μεταβλητές που θα μπορούσαν να εισάγουν οι επικίνδυνες/υποτελείς τάξεις.

6
Από τη μεριά του απελευθερωτικού προτάγματος (αν μείνουν στην άκρη μερικές τραγελαφικές παλινδρομήσεις που απίστευτα λαθεμένα οδήγησαν στις κάλπες συντρόφους και συντρόφισσες καταστρατηγώντας μια αξιακή θέση στο όνομα ενός ανεκδιήγητου “ρεαλιστικού” τακτικισμού) χρειάζεται επίταση της υπονόμευσης  του δημοκρατικού συνεχούς. Δεν είναι μόνον το πρόταγμα της ενεργητικής αποχής που αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο για την ουσιαστική καταστροφή των αυταπατών της αποτελεσματικότητας της  κουλτούρας της ανάθεσης και την συνακόλουθη καταστροφή των κυριαρχικών πολιτικών δομών. Είναι απαραίτητη η επίταση της δράσης σε δύο κατευθύνσεις: στη δημιουργία ανοιχτών κοινωνικών οργανωτικών υποδομών για να αναπτυχθεί η απαραίτητη υλικότητα των απελευθερωτικών σχέσεων και στον πόλεμο ενάντια στις ρατσιστικές και εθνικιστικές δομικές υποστηλώσεις του Συστήματος που τροφοδοτούν τον κοινωνικό εκφασισμό με αιχμή την θεσμική νομιμοποίηση της φασιστικής επιθετικότητας.

7
Ό,τι η Κυριαρχία ονομάζει Χάος, Αταξία και Αποσταθεροποίηση, εμείς το λέμε Εξέγερση, Ανατροπή και Επανάσταση.