Το ίδιο παραμύθι με τις φάτνες και τους μάγους κάθε χρόνο ανανεώνεται σε ένα κοινωνικό φαντασιακό που αναζητάει έτσι αφορμές για να επικυρώνει ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα ανάθεσης της ανθρώπινης μοίρας σε μια υπερφυσική δύναμη και, φυσικά, να κρατάει ανοιχτή την προοπτική της σωτηρίας. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της σωτηρίας αλλά η προοπτική αυτή καθεαυτή. Πρόκειται για μια έννοια που εγκαλείται για να εκτονώνει τις υπαρξιακές αβαρίες. Άλλοι βουτάνε μέσα στα οικογενειακά τραπέζια κι άλλοι μελαγχολούν λόγω της αγοραφοβίας των ημερών ή της γενικευμένης αγαπησιάρικης υποκρισίας. Και αυτή η αγαπησιάρικη υποκρισία του κοινωνικού φαντασιακού είναι που απλώνει το βρώμικο και φθαρμένο πέπλο της φιλανθρωπίας για να κάνει την απαράδεκτη κατάσταση ακόμη πιο απαράδεκτη.
Κι απ’ την άλλη, εξελίσσεται πάντα ένας εγκλωβισμός. Κάθε απόπειρα κατάδειξης της αντίθεσης του επιτηδευμένου γιορτινού κλίματος σε σχέση με την άθλια κατάσταση αυτού του κόσμου είτε χρεώνεται με μιζέρια είτε χωνεύεται από μια ευκαιριακή φιλανθρωπική συγκατάνευση. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να ματαιώνει κάθε παρόμοια απόπειρα.
Ναι είναι ξεφτίλα όλο αυτό το καταναλωτικό ποδοβολητό στα εμπορικά κέντρα. Ναι είναι ξεφτιλισμένες οι γιορτινές οικογενειακές εκεχειρίες πάνω από την γεμιστή γαλοπούλα. Ναι είναι ξεφτιλισμένα τα τυποποιημένα δώρα που μπαζώνουν τις σιωπές μεταξύ των ανθρώπων. Ναι είναι ξεφτιλισμένη κάθε αποστροφή για την κοινωνική απονομιμοποίηση της γενικευμένης μιζέριας. Ναι είναι ξεφτίλα να ανανεώνεις ένα βαρετό παραμύθι για να υποκλίνεσαι ως δούλος ενός επουράνιου σωτήρα. Ναι είναι μικροψυχία να μεγεθύνεις τα εκκωφαντικά πανηγύρια σε επίπεδο επικοινωνιακού μεγαλείου.
Και ναι, είναι πιο καλή η μοναξιά ενάντια στην κατανάλωση παρουσίας, είναι προτιμότερη η βίωση μιας αυθεντικής λύπης ενάντια στα άθλια τσιφτετέλια.
Οδός Καλλιρόης, χριστούγεννα 2014
