ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΘΕΣΗΣ.
Το μεσημέρι της Τρίτης 4/6 δημοσιεύτηκε μια λίστα με 42 εκδότες που μετακινούνται υποχρεωτικά στην υπηρεσία ελέγχου εισιτηρίων και 102 διοικητικών υπαλλήλων που μετακινούνται στην υπηρεσία έκδοσης εισιτηρίων. Η ένταση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους εργαζόμενους, θιγόμενους και μη, ήταν πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα συνάδελφοι να βάζουν τα κλάματα ή να εκφράζουν την οργή τους για την κίνηση της διοίκησης.Λίγη ώρα αργότερα δεκάδες συνάδελφοι συγκεντρωθήκαμε στα κεντρικά της ΣΤΑΣΥ στην Αθηνάς 67 όπου η διοίκηση δια στόματος του κου Αλεξαντωνάκη προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να μας πείσει για την ορθότητα των κριτηρίων μέσα από τα οποία έγινε η επιλογή των ατόμων. Με τη συνήθη πρακτική της η διοίκηση ήρθε σε συνεννόηση με τους μπάτσους προκειμένου να μας εκδιώξουν από το κτήριο ενώ οι ίδιοι έφευγαν άρον άρον και με την ουρά στα σκέλια.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν κάτι διαφορετικό από τις σκηνές που βιώσαμε στο αμαξοστάσιο με την εισβολή ΕΚΑΜ και ΜΑΤ, από αυτό που βίωσαν οι χαλυβουργοί, οι ναυτεργάτες, αλλά και άλλα κοινωνικά κομμάτια όπως οι καταληψίες, οι φοιτητές, οι διαδηλωτές και συνολικά οι κοινωνικοί αγωνιστές. Μία διμοιρία ΥΜΕΤ μπήκε από το υπόγειο parking και δύο διμοιρίες ΜΑΤ ήρθαν από την Αθηνάς. Με ξεκάθαρες εντολές να «σκουπίσουν» όσους βρισκόμασταν εντός του κτηρίου επιχείρησαν να μας απωθήσουν με σπρωξιές. Εμείς από την πλευρά μας αντισταθήκαμε όσο μπορούσαμε όχι γιατί είχαμε την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στο κτήριο αλλά για να δείξουμε προς όλες τις πλευρές πως τα περάστε σκουπίστε τελειώσατε, όπως συνέβη στο αμαξοστάσιο δεν θα επαναληφθούν.
Στο δια ταύτα τώρα. Η κίνηση της διοίκησης έχει ξεκάθαρο στόχο. Να επιβάλει τον αυταρχισμό από την πλευρά της και τον κανιβαλισμό ανάμεσά μας. Το γεγονός πως 144 άνθρωποι, 144 συνάδελφοι μας έμαθαν ένα μεσημέρι πως την άλλη μέρα αλλάζουν αντικείμενο εργασίας και στην ουσία ανατρέπεται όλος ο προγραμματισμός της ζωής τους με το έτσι θέλω, χωρίς να έχει υπάρξει κάποιο οργανόγραμμα που να καθορίζει πόσοι εργαζόμενοι προβλέπονται για κάθε θέση, ποιοι θα πρέπει να μετακινηθούν και με ποια κριτήρια αποδεικνύει πως αυτό που θέλουν είναι να μας επιβάλουν ένα καθεστώς πλήρους υποταγής. Η διάχυση του ολοκληρωτισμού σε κάθε πτυχή της ζωής μας σίγουρα είναι εμφανής εδώ και αρκετό καιρό, επομένως δεν εκπλησσόμαστε από τις εξελίξεις.
Αυτό όμως που μας εκπλήσσει όσο κι αν το βλέπουμε εδώ και αρκετά χρόνια, είναι ο κανιβαλισμός που με εξαιρετική ευκολία επικρατεί ανάμεσά μας. Η δυσωδία που αποπνέουν οι ψυχές αυτών των κανίβαλων, όλων όσων δηλαδή νιώθουν χαρά για την ταλαιπωρία των συναδέλφων, θολώνει το μυαλό και οι σκέψεις δυσκολεύονται να μπουν σε μια σειρά. Είναι εξοργιστικό και θλιβερό συνάμα να βλέπεις κάποιους και κάποιες να τους αφήνει αδιάφορους η τρόμοκρατία από την πλευρά της διοίκησης και να μην νοιάζονται για το συνάδελφο. Το ακόμα πιο τραγικό είναι πως δεν ενδιαφέρονται για το αν θα πάρουν τελικά άδεια και γενικότερα για το φόρτο εργασίας αλλά νιώθουν ικανοποίηση για αυτό που συμβαίνει… «έτσι για να μάθουν όλοι αυτοί οι βολεμένοι». Είναι τόσο τυφλωμένοι από τον παρτακισμό και την αγωνία να σώσουν τον κώλο τους που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τους πάντες και τα πάντα. Όπως χαιρόντουσαν για τις απολύσεις του 2010 προκειμένου να μη μειωθούν οι μισθοί τους(κάτι που φυσικά δεν κατάφεραν), όπως συμφωνούσαν με τις μετατάξεις και τις εφεδρείες προκειμένου να γλιτώσουν τη θεσούλα τους(που δεν είναι και σίγουρο ότι θα το πετύχουν) κλπ κλπ. Φαίνεται τελικά πως όσα μαθήματα κι αν μας δώσει η ζωή, αυτοί που είναι γεννημένοι δούλοι θα σκύβουν το κεφάλι και θα κουνάνε την ουρίτσα τους στα κόκκαλα που θα τους πετά η εκάστοτε εξουσία.
Εάν επιλέξουν βεβαίως και οι θιγόμενοι να βρουν «λύση» μέσα από ατομικές επιλογές να ξέρουν πως βάζουν κι αυτοί με τη σειρά τους, άλλο ένα λιθαράκι στην εξάπλωση του κανιβαλισμού. Το ζήτημα συνάδελφοι είναι να καταφέρουμε επιτέλους να αγωνιστούμε συλλογικά για την ίδια μας την αξιοπρέπεια. Ας δούμε όλοι και όλες μαζί, μετακινούμενοι και μη, πως θα αντισταθούμε στον αυταρχισμό, πως θα μπορέσουμε να επιβάλουμε τους όρους μας και να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Για να μπορούμε να παίρνουμε τις άδειες που δικαιούμαστε, για να παίρνουμε τα επιδόματα μας, για να έχουμε ασφάλεια στην εργασία μας, για να μπορούμε να εργαζόμαστε με ψηλά το κεφάλι και χέρι χέρι με το συνάδελφο.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com
Leave a Reply